Auditie

donderdag 30 oktober 2025

In mijn tijd deden we auditie met misschien wel 300 dansers. Of het nu in Nederland, België of Duitsland was. Ik kende veel van andere dansopleidingen, maar had mijn plek in de danswereld nog niet gevonden. Ondanks dat ik diep van binnen worstelde met verlegenheid en onzekerheid, besloot ik toch te strijden voor mijn droom. Een auditie voor dansers is als een sollicitatie, maar dan met publiek. Zenuwslopend dus. Er was een auditie voor ik meen Eurodisney. Er waren weer veel dansers op afgekomen, want in die tijd was er niet zoveel werk. Er was geen internet of social media of zoiets. Er waren heel weinig musicals, videoclips, dansfilms of artiesten die dansers zochten. Er was weinig plek. Met een witte top en een zwarte jazzbroek, zag ik eruit als ieder ander, maar ik voelde me compleet anders. Mijn haar zat in dunne staartjes en de blauwe oogschaduw accentueerde mijn grote ogen, wat voor een extra dosis kwetsbaarheid zorgde. Hoe meer ik om me heen keek, hoe sterker het gevoel van minderwaardigheid. De stemmen in mijn hoofd fluisterden dat ik de slechtste in de dansstudio was, zoals zo vaak tegen mij gezegd... Toen het mijn beurt was om helemaal alleen in t midden v/d zaal mijn dubbele pirouette uitgedraaid uit te voeren, keek ik naar beneden. Je kon weinig verhullen op zo'n moment en trucjes zouden niet werken. Ik was bang om te vallen en te falen, en voor afgaan en afwijzing. Maar toen kwam de opmerking van achter de tafel, die alles veranderde. "Please don’t be shy, you have a beautiful face!" zei de choreografe. Die woorden weerklonken door de hele ruimte, voor de zogenaamd 299 paar ogen die op mij gericht waren. Zelfs na 2 zware operaties (waar ik niet teveel over kwijt wil) voelde het alsof ik eindelijk gezien mocht worden. Het was een moment van erkenning en aanmoediging, wat me een sprankje zelfvertrouwen gaf. Ik straalde en draaide, en viel niet. Een paar maanden later, ontving ik een telefoontje. "I have a job for you!" zei ze. Mijn hart sloeg over. Dit was mijn kans. Om naar Parijs te gaan nog wel. Helemaal op eigen kracht binnengehaald. Maar ik was al aangenomen in New York City. De deuren van The Lee Strasberg Theatre Institute stonden voor me open en het voelde alsof ik eindelijk een plek had gevonden, op een toneelschool. Het schrijven van een motivatiebrief en het verkrijgen van aanbevelingen van docenten die in mij geloofden, was veel werk, maar het leek allemaal de moeite waard. Ik realiseerde me dat de reis naar groei aan de andere kant v/d oceaan was, maar ik had de kracht gevonden om door te gaan. Het pad dat ik moest bewandelen was niet zonder tegenslagen, maar elke dansbeweging heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. De reis heeft me geleerd dat onzekerheid een groot deel van mijn dansende leven is geweest, maar dat doorzetten toch kan leiden tot prachtige kansen. Ik hoop dat mijn verhaal je inspireert om niet op te geven en te geloven in jouw eigen unieke dansante schoonheid. En ja, je hebt ook iemand nodig die zo nu en dan tegen je zegt: "Ik zie jou." Of: "Je mag er zijn." De woorden van de choreografe zijn me altijd bijgebleven. In de danswereld is nog altijd ruimte voor negativiteit. We hebben nog een lange weg te gaan, maar ik zie ook een nieuwe generatie. Blijf vooral zoeken naar bevoegde docenten en erkende choreografen die jou wel zien, die je uitdagen maar ook aanmoedigen, die eisen maar ook prijzen, die vragen maar ook delen. Professionals, die inspireren en motiveren. En laat je niet aan de kant zetten, door frustratie of projectie. Train hard, pak rust, word goed, zoek steun en zorg dat ze niet meer om je heen kunnen. Als dat is wat je wenst. Maar op elk niveau gaat het toch ook om dansplezier. Niet elk moment, maar wel overall. Durf voor jezelf te kiezen en verlaat de ruimte als je niet gezien wordt. Dansen is vrijheid, laat je vooral niet beperken!