En in oktober ben ik jarig. Een goed moment om weer eens te kijken waar ik sta. Wat ik wil en hoe nu verder? Grappig genoeg doe ik dat helemaal alleen en vaak dansend. Dan duik in de studio in om aan mijn skills te werken, te zingen of te stretchen. Hoe ouder ik word, hoe meer gevoel ik in mijn dans kan leggen. Ervaring wellicht. Misschien lever je in op techniek, maar ik heb het gevoel dat mijn dans alleen maar beter wordt omdat ik nu beter kan loslaten. Ik heb het ook echt nodig om af en toe te dansen en al mijn emoties erin te leggen. Over flexibiliteit heb ik sowieso niet te klagen. Ik heb het goed bijgehouden, ook door yoga. En misschien heb ik geluk. Ik heb een ‘sterk’ lichaam.  Als ik luister naar muziek, dan MOET ik dansen. Ook merk ik dat ik niet voor al mijn gevoelens een woord heb, maar wel een beweging. Als ik vastzit geeft dansen mij vrijheid. En als ik alleen ben in de studio, dan kom ik los van het oordeel. Dansen gaat over perfectie, maar ook over vrijheid. Daar zit een tegenstelling. Dansen gaat over beheersing, maar kunst over risico nemen. Hoe rijm ik dat? Jarenlang heb ik gehoord ‘het is (nog) niet goed genoeg’.  Daar ben ik ook dankbaar voor, want daardoor werd ik wel beter. Maar het wordt een probleem als het in de weg gaat zitten van gevoel, expressie. Als dansdocent ‘analyseer’ je wat je doet. Als danseres ook wel, maar op een gegeven moment vertrouw je op je techniek zodat je er iets van jezelf in kunt leggen. Emotie, overdracht, gevoel, authenticiteit, artisticiteit. Als er ruimte ontstaat daarvoor, dan dans je pas echt. De vloeiende verbinding tussen de bewegingen maakt het dans/kunst. Maar ik merk vooral dat deze vorm van uiten mij- van alle vormen- het beste past. Ik heb geluk dat ik dans in mijn leven heb gevonden en dat ik er alles uit mag halen wat erin zit. Zelfs met een jaartje erbij... Dansen houdt me jong (:)