Mooi verhaal

vrijdag 20 mei 2011

Een tijd geleden werkte ik met een bruidspaar aan een openingsdans voor een huwelijk. Het ging heel erg goed, totdat ze alleen (zonder dat ik het voor deed) moesten dansen. Zij had er geen problemen mee, maar het leek wel of bij hem een soort paniek ontstond. En dat terwijl het gewoon een privé dansles was. We waren maar met zijn drietjes. Maar het zweet stond op ’t voorhoofd, als het ware. Vooral bij het intro van de muziek. Hij kon de beat niet meer volgen en telde veel te snel. De maat was onvindbaar voor hem. Toch had ik het gevoel dat het niet zozeer met muzikaliteit te maken had, maar met iets anders. Ik kon niet geheel mijn vinger op de zere plek leggen, maar het leek wel alsof er iets blokkeerde. Ik heb bepaalde methodieken ingezet en omdat ik op de Dansacademie ook muziekles in het pakket heb gehad, kon ik verschillende oefeningen aanpakken. Zijn verloofde was heel muzikaal en speelde zelfs een instrument. Maar haar grootste kracht was geduld. Geen moment heeft ze hem opgejaagd. Dat vond ik heel lief en bewonderenswaardig om te zien. In de les hebben we gewerkt aan maat, ritme en telling in de muziek. Thuis werkten zij aan het beluisteren van muziek en muziekinstrumenten herkennen, olv haar. Steeds hebben we de oefeningen in de les -met name mbt intro- teruggepakt. Langzaam, stapje voor stapje, kwam de ontspanning. En als mensen kunnen ontspannen, gaan ze luisteren. De muziek en de tekst van de muziek kwamen steeds meer ‘binnen’. Omdat hij ook fysiek ontspande, werden de bewegingen steeds losser en natuurlijker, tijdens het dansen. Heel laat in het repetitieproces vertelde hij waarom hij zo panikeerde. Uit respect zal ik niet het hele verhaal opschrijven, maar het had iets te maken met een muziekdocent van vroeger, met onbegrip en met een onterechte behandeling. Zo zie je maar, goede lessen vallen of staan met goede docenten. En vooral met geduldige docenten. Het zal geen verrassing zijn dat dit een zeer ontroerend en zeer dankbaar proces is geweest, zo vlak voor de bruiloft. Ook voor mij. Op de dag van trouwen hebben ze gedanst met volle overgave. Ik heb nog regelmatig contact met ze gehad, daarna. Omdat ik laatst een soortgelijke ervaring had in de dansles tbv een huwelijksfeest, moest ik eraan denken. Dus als men ergens tegenop ziet in de dansles voor de bruiloft of er is/ontstaat een bepaalde onzekerheid, zie ik het als een absolute uitdaging om het leerproces aan te scherpen. Zodat iemand toch, uiteindelijk zelfverzekerd> mbt een openingsdans voor een huwelijk- de deur uitgaat. Klaar om de sterren van de hemel te dansen. Let wel, men is dan niet alleen klaar om te dansen, maar ook nog eens klaar om te dansen voor een groot publiek (namelijk voor de gasten op de bruiloft). En dan ben ik toch ook weer dankbaar dat de vele jaren educatie die ik zelf heb gehad in dans, zijn vruchten afwerpt.