Married

zondag 27 maart 2016

Moet alles entertainment zijn? Van de week zag ik het TV-programma Married At First Sight. Je krijgt toch een beetje het gevoel dat de kijker in de maling wordt genomen, of de kandidaten zelf (tenzij het acteurs zijn). Ik geloof in: Liefde op het eerste gezicht (ik heb zelfs nog in de videoclip van dit nummer gedanst(:)), in sprookjes, in aantrekkingskracht en in dans. Maar niet in dit TV-sprookje, helaas. Gelukkig hebben ze bij de TV een oplossing voor alles; Als je niet getrouwd bent, als je niet kunt klussen, als je bijna blut bent, als je huis een puinhoop is of je zoekt er een, als je een make-over wilt, als je niet goed met je schoonfamilie klikt, je kunt in een klap miljonair worden, ook kun je in 3 maanden professioneel zanger, danser of artiest worden. Topsporter worden binnen enkele maanden is geloof ik ook al eens voorbij gekomen. Opvallend is dat de ultieme test zelden wordt gedaan in het echte werkveld, tussen de echte professionals. Alles is relatief. Opvallend is ook dat jarenlange problemen in no time worden opgelost en dat de TV-makers bijna overal ‘mee kunnen helpen.’ Maar hoe is de selectie voor dit programma eigenlijk gedaan? En was er geen beperkte lijst met inschrijvingen? Ter verdediging, je zou je kunnen afvragen hoe lang de kandidaten elkaar kennen bij Boer zoekt Vrouw voordat ze voor ‘elkaar kiezen’ (soms werkt iets), een programma bedenken of maken is iets anders dan een programma uitzenden, er loopt echt veel talent rond in Nederland en je kunt heel veel bereiken en (aan)leren in 3 maanden. Ik leer mensen al veel in 3 uur! Alleen zijn ze voor dit programma de ultieme test vergeten. De openingsdans (:). Dat kan ook niet, want daar is enige voorbereidingstijd voor nodig en dan is het hele idee van het programma weg. Maar ja, wie dansend door het leven gaat en zwierend over de dansvloer (in plaats van op elkaars tenen te gaan staan, bij wijze van) heeft wat mij betreft iets meer kans op een sprookjesachtige toekomst, samen.