Dancer

donderdag 19 oktober 2017

Een tijdje terug zag ik de prachtige documentaire Dancer op Tv geregisseerd door Steven Cantor (2Doc, Het uur van de Wolf.) Sergei Polunin uit Oekraïne werd de jongste solist van The Royal Ballet in Londen ooit. Maar hij begon klein. Zijn moeder zag zijn talent en bracht hem overal naar toe. Zijn familie moest in het buitenland werken om van alles te bekostigen. Dat viel zwaar.
Al vanaf jongs af aan voelt deze danser de druk om het waar te maken. Maar er zit ook een tegenstelling in, want hij is een danser. Hij kan niet anders. Het begint met heel veel talent. Maar dansers hebben daarnaast het gevoel dat ze moeten dansen. Ondanks alle pijn.
Ook al had hij veel talent en werd hij aangenomen in Londen- waar zijn moeder hem op jonge leeftijd moest achterlaten- hij trainde nog altijd meer dan anderen en nog vaker. Dus talent alleen is niet genoeg. Ook discipline is vereist. En wilskracht. Het gevecht met jezelf (lichamelijk en mentaal) is misschien nog wel het moeilijkste gevecht. Mooi om ook de beelden van vroeger te zien. Maar ook triest om te zien dat het plezier langzamerhand afneemt. De zorg en de druk nemen toe. Zo erg dat hij voorgoed afscheid wilt nemen van de danswereld. Ondanks alle succes en erkenning en aanzien. Dat is pijnlijk, vooral voor zijn moeder. De opoffering was immers groot. Echter, je begrijpt beiden; Zijn moeder en familie (omdat ze het talent zagen en/of daarin gestuurd werden, omdat ze betere kansen voor hem wilden dan voor zichzelf). Maar je begrijpt de solist ook. De training, de prestatiedruk, de inzet, dag in dag uit. Het feit dat je het talent hebt betekent bijna altijd dat je het dan ook maar moet willen. Hij wordt uiteindelijk niet gelukkig op het podium. Sergei Polunin danst om afscheid te nemen op het nummer 'Take me to church' van Hozier. Choreografie Jade Hale-Christofi, regie David LaChapelle. Het wordt een enorme hit op Youtube.  De vraag is of hij weg kan blijven van de dans en het podium...